Jesiennie

Kasztan biegnie za ostatnim promieniem słońca,
żółty, palczasty liść macha na pożegnanie,
pomarańczowe korony drzew ostatkiem sił buszują po nieba,
wrzosy chcą też zatrzymać barwy lata i usychają na wieczność,
tęcza złocista ociepla szarość i zgniłość świata.
Tylko deszcz jesienny smuci,
płacze rzewnie, bez ustanku,
puka do każdego okna ,
szuka schronienia dla swojego żalu.
Nikt nie chce jednak go przyjąć.
Nie mamy czasu na jesień.
Pijemy gorącą herbatę z nutą cytryny i miodu,
otulamy się ciepłem koca zwyczajnego ,
zakładamy dawno zapomniane wełniane skarpety ,
porządkujemy szuflady zapełnione,
i fotografie już mocno zakurzone,
czytamy ,malujemy, gotujemy, gramy, planujemy. Marzymy...
o lecie.

autor

dasia

Dodano: 2012-10-02 22:28:52

Ten wiersz przeczytano 562 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie