Jesienny park

Przysłonięte mgłą wysokie, smukłe drzewa,
Szum złotych, szum suchych liści pod stopami.
Gotycki zegar złowrogi czas odmierza,
Dudni pod liśćmi, ponad lasem, domami.

W górze ptaków krzyki się rozchodzą, płyną,
Pod kutym mostkiem płynie orszak łabędzi;
Mijając smutnych wierzb wyspę cicho giną,
A woda nadal się kręci, nadal nęci.

Radością wypełnić swe puste serce,
Na chwilę przestać cierpieć, ulżyć męce,
Wznieść się nad granicę rzeczywistości.

Nie myśleć już o niczym, oddać ducha
I móc posłuchać, jak świat świata słucha
I dowiedzieć się o swej ułomności.

autor

Aleksandra Ziembiewiczówna

Napisany: 2011-09-21 Dodano: 2011-10-05 00:25:36

Ten wiersz przeczytano 696 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie