JEŚLI DOŻYJĘ

Gdy wreszcie zakończy się pracy mej czas,
Wszystko będzie dopięte na ostatni guzik;
Szampan i kwiaty, przemowy... O, tak!
I na koniec z szefostwem damy sobie buzi.
Wrócę do do mu lekki jak ptak,
Usiądę z żoną przy starym stole,
Spojrzę jej w oczy i powiem tak:
,,Teraz to ja robotę chromolę".
Teraz niech młodzi do pracy się rwą,
Im także kasy potrzeba,
Ja już na starość harówką swą
Zarobiłem na swój kawałek chleba.

Nie będę już musiał tak rano wstać,
Teraz to wstanę, gdy mi się zachce,
Budzik jak kogut nie będzie piał,
Nie podniesie do pracy mnie już nigdy więcej!
Pod ciepłą kołdrą zwinięty jak kot
I niech świt jeszcze na jakiś czas pryśnie,
Już wybawiony od większych trosk
Piękniejszy świat sobie wyśnię.
Teraz niech młodzież do pracy się rwie,
Mnie do roboty nie zerwie już budzik,
Ja już harówką przez lata te
Zapracowałem na luzik.

Praca w ogródku też dobra rzecz,
Jak tylko zdrowie na to pozwoli,
Wszelkim kłopotom mówi się ,,PRECZ!"
I z własnego krzaka rwie się pomidory.
Albo na rower z koszykiem w las,
Albo gdzieś z wędką nad jakąś wodę,
Grzyby lub ryby i ten błogi stan,
Gdy zostaje podziękować za pogodę.
Teraz niech młodzież za pracą gna,
By także na starość mieli jak w niebie,
Ja już harówką przez tyle lat
Zasłużyłem na trochę czasu dla siebie.

Na pociąg bilet ze zniżką i
Pojechać gdzie tylko da się najdalej,
Jeździć po kraju przez kilka dni,
Bo życie to bal jest nad bale!
Tyle jest przecież cudownych miejsc,
Gdzie można zmęczone oczy nacieszyć,
Porobić nowych ciekawych zdjęć.
Teraz już nie będzie trzeba się spieszyć.
Teraz niech młodzi, jak kiedyś ja
Się martwią o szmal do zdobycia.
Ja już harówką tak długi czas
Zasłużyłem sobie na coś od życia.

A gdy tułaczki skończy się czas,
Wrócimy z żoną na stare śmieci
Do tego własnego najlepszego z gniazd
Gdzie dom, przyjaciele i dzieci.
Nie ma jak w domu, każdy to wie,
Dzieci z wnukami przyjadą w niedzielę,
Pełen radości będę mógł rzec:
,,Teraz to ja robotę pierdzielę!"
Teraz niech młodzież o pracę dba,
Mnie ona nie będzie potrzebna więcej,
Ja już na starość przez tyle lat
Zasłużyłem sobie na szczęście.

Wieczorem fotel i książka w dłoń,
Do tego jeszcze ciepłe kakao,
Pięknie na starość mieć pewność tą,
Że życie jednak się opłacało.
Album zdjęć pełen, żona i ja,
I wspomnień czar z łezką w oku,
I ta świadomość, że tyle lat
Warto było czekać na spokój.
Szczęśliwy ten, kto przez życia czas
Odnalazł wreszcie prawdziwe szczęście,
Prawdziwą wartość życia zna
I znalazł na ziemi swe miejsce.

Miło pomarzyć. Tyle jeszcze można...

autor

włóczykij drugi

Napisany: 2012-09-10 Dodano: 2015-01-17 18:53:58

Ten wiersz przeczytano 592 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie