Jest dotyk...

Jest dotyk taki, który mnie zniewala
Wśród żaru ciał wzrasta świetlistej osnowy
Unosi na wysokość nieba niczym fala
I ziemskimi nie można opisać go słowy

Rodzi się subtelnie, lekko, ciepłym dreszczem
By po chwili milczącej skrzydła swe rozwinąć
Opada na taflę skóry srebrnodźwiękim deszczem
A lśnieniem swym zdoła każdy nerw opłynąć

Porywem wkrótce się staje, wciąż bardziej zuchwała
Siła, która kusi i ciągnie w objęcia rozkoszy
Gwiazd gromady jaśnieją w mapie mego ciała
Gdy ona mnie w wszechświat bezkresny przenosi

I widać tylko w błękitnym przezroczu
Jak namiętność odurza i na wskroś przenika
Odbija się w kosmosie półprzymkniętych oczu
Dotyk, co rzeczywistość przede mną zamyka

I świat cały na moment w jego głębi tonie
Nie czuć już nic więcej oprócz słodkiej mocy
-Niezapomniana ona gdy raz zmysły owionie
Budzi we mnie tęsknoty każdej pustej nocy...

autor

modraszka

Dodano: 2004-08-26 16:30:43

Ten wiersz przeczytano 930 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie