Jest mi smutno...

Linia życia ciągle drży w swoim dramacie
Szybkie i zwinne jak małe pajączki, ciche iskierki
Lecą w otchłani zimnej puste odmęty, gdzie nic króluje
Mało, mało, dziwnie tak, jakby cofnął się czas

Niewidomy smutek przysiadł się do mnie, zapalił papierosa
Dmuchnął mi wstrętu dymem prosto w zmęczone pieskie oczy
Miał czarny płaszcz i twarz z cienia uszytą
Przeprosił mnie boleśnie i objął tak gorąco

Zawirowały świateł smugi, dreszcz targnął moim ciałem
W zmęczeniu duszy się skuliłem, tak tu zimno !
Myśli co niosły skrzydeł moich skromne marzenia
Zabłądziły w labiryncie mgieł i rozczarowań

Rozpływam się w nicości swego własnego cienia
Niknie ten mój światek jak zepsuta zabawka
Znużenie paraliżu szronem, zamknęło wierzeje
Gaśnie blasku spokój, odcięty od siebie
Wciąż patrzę w źródło, hipnotycznie zatrzymany
A w toni tej wodnej tafli kręgami płyną moje łzy...

autor

futhark

Napisany: 2003-07-01 Dodano: 2006-01-28 15:59:40

Ten wiersz przeczytano 397 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie