Jestem

Głośny płacz witający rodzicielkę ziemię
Rozlegał się żałośnie po ciasnej izdebce
Gdzie bez iskry radości stały słupy nieme
Czujące jak im w duszy głos rozsądku szepce

Zacieśni się przy misie glinianej o jeszcze
Jedno miejsce dla gęby zbytecznej potrzeby
Izdebka od nadmiernej ciasnoty zatrzeszczy
Lecz tylko w mocy Boga jest byt albo niebyt

Są na świecie tajniki nigdy nie poznane
Gdzie miłość i pragnienie płacze o nadzieję
O logiko nie pozwól trwać w fikcyjnym stanie
Ślepe zrządzenie losu w pełny dzban przeleje

Gdy dorośnie zrozumie maksymy ludzkości
Przytaczane w nadziei by rozum ogłupić
Podziwiać miłość stwórcy by żyło się prościej
lub urągać w niemocy jak milczące słupy

Przewinęła się taśma przez ciernie urwiska
Dojrzewały poglądy patrząc prawdzie w oczy
Nieme słupy zastąpił wrogi antychrysta
Rozrośnięty w potęgę sam do nieba wkroczył

Nie wierząc w antynomię stwórcy dobrodzieja
Sam ustanowił Boga i pewniejsze niebo
Dziś rządzą światem mafie zbędna im nadzieja
I szeptanie modlitwy zbyteczną potrzebą

Coraz bardziej się kurczy boskich prawd legenda
Logika waży bezsens na szali rozsądku
Prawdy wiary oparte na dziejowych błędach
Kościoły mnożą świętych po ruinach świątków

autor

julka56

Napisany: 2017-08-03 Dodano: 2018-08-03 11:04:51

Ten wiersz przeczytano 782 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie