Jestem cieniem

Nie jestem człowiekiem, jestem jego cieniem,
marnym pyłem,łzą w oku i wiatru westchnieniem.
Krok w krok za ludźmi wciąż stąpam
Staram się zrozumieć, wciąż z boku spoglądam.
Bez wyrazu, bez sylwetki to ja w kącie stoję.
Lękam się ludzi i otworzyć boję...

Nie jestem człowiekiem, jestem jego cieniem,
plączącym się w głowie niechcianym wspomnieniem.
Można się ze mną pobawić, można zagrać w berka,
można porozmawiać, można dać cukierka.
Lecz nie można kochać, bo kto pokocha cienia,
kto spróbuje wskrzesać iskrę zrozumienia...

Lecz cieniem nie jestem, bo me serce bije.
Jem, piję oddycham, ja przecież żyję.
Można mnie urazić i można mnie zranić,
można zauroczyć i można omamić.
Nie można pocieszyć, me serce tak boli,
a żadne słowo bólu nie ukoi...

Lecz co to za życie, będąc nie kochanym,
będąc od urodzenia na samotność skazanym.
Lecz co to za życie gdy serce tak boli,
nie mogąc się wyrwać z rozumu niewoli.
Lecz co to za życie gdy do dnia podobny dzień.
To nie jest życie, to jest życia cień...

autor

Machet

Dodano: 2005-12-09 22:49:25

Ten wiersz przeczytano 2412 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie