Jestem Dzieckiem

Jestem dzieckiem Ulicy,
synem brudnych chodników i zapomnianych boisk.
Naturalnym
bratem lub wrogiem Jej wszystkich pociech.
To Ona dała mi posmak
uciskającego w gardle życia.
Gdy rodzice wiązali te dwa końce,
w zakrwawiony węzeł,
który poili codziennie nektarem z żył i czoła,
licząc na jutro po drugiej strońe tęczy,
ja zostałem na podwórku.

A Nuda to prowokator i nauczyciel
dlatego wszystko tak wcześnie,
stąd ten dysonans.
Zachwyt dziesięciolatka nad "Przygodami Mikołajka"
i śmierdzące tytoniem dłonie.

Oczy wlepione w kreskówki Disneya
i wyborny smak piwa,
które jest obrzydliwe, bo gorzkie.

Ciepłe ramiona matki - ucieczka od świata
i wkładanie rąk koleżankom tam,
gdzie w żadnym wieku nie wypada.

Drobne od babcia, na łakocie, dla dwunastolatka
nie mogła wiedzieć, że czerowne oczy,
to nie woda, tylko marihuana.

A wyzwiska, ślina i pięści dotknęły każdego,
szantaż jest gorszy, lecz to też nic specjalnego.
Przyspieszony kurs do życia w społeczeństwie.

*

Jestem dzieckiem Internetu,
światłowodów podróżnikiem,
uczniem serwisów, forów i potrali,
wychowankiem gier on-line i stron porno,
bywalcem czatów i komunikatorów.

Jestem dzieckiem Internetu
i nie musze już opuszczać powiek,
by oczami wyobraźni poruszyć dźwignię męskości,
Dzięki stronom prawnie mi zakazanym
nie robię już tego z koleżankami
w akcie pozawerbalnym.

Jestem dzieckiem Internetu,
to on otworzył mi świat i pozwolił brać.
I wydostałem się z tego zaduchu
wąskiego światopoglądu,
krótkich, panujących nad wszystkim wokół,
podgryzajcych mnie codziennie mód.
Szukałem prawdziwego siebie,
nie chciałem już dusić się w top-trendy klatce.
Byłem, jak odkrywca,
co poznaje tylko dla siebie,
jak dzieło, które wyrzeźbiło się samo,
jak Bóg, przez którego wszystko sie stało

*

Jestem dzieckiem Miłości -
- tej Sadystycznej Macochy,
co jednych uznaje, pieści
i odwiedza regularnie
a innych odrzuca,
bije, katuje, karze bezpodstawnie.
I choć już nie raz czołgałem się
przed nią na kolanach
ze łzami w oczach prosząc o czułość
zawsze otrzymywałem policzek
i brak choćby sekundowego zainteresowania.
Dziś znów na nią czekam z uporem wariata
i tą swoją, życiodajną nadzieją.

*

Jestem dzieckiem Poezji,
synem Bursy i Wojaczka,
owocem tego ognistego romansu.

To Poezja tuli moje smutki,
podsyca wściekłość,
napędza myśli
i wykrzykuje je przez megafon,
bym czuł, że żyje lub umieram!
I rodził się na papierze
z każdym chwyceniem w dłoń długopisa.

*

Jestem dzieckiem,
urodziłem się wczoraj
i Życie nie zdążyło jeszcze rozluźnić
mych, śmiesznie zaciśniętych w piąstki dłoni.

autor

Johohanan

Napisany: 2006-12-24 Dodano: 2006-12-25 11:49:38

Ten wiersz przeczytano 435 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie