Jestem nikim

Czuje się martwy
W bezkresie rozmyślań nie potrafię ogarnąć światła
Blask zaćmiewa mi oczy, lecz na krótko
Nie widzę już nic

Sztywny, bezduszny
Taki jestem
I spoczywam na samym dnie

To tak, jakby uderzyć o nagą skałę
I spływać po niej, jak
Krople wody w nieskończone morze
I tonąc i tonąc
Dotknąć sobą dna i poczuć jego chłód
Być chłodnym, jak ono

Któż to spostrzeże?
Ileż to kropel w morzu tym?
Kim ja być mogę, aby wyróżniać się?
Nikim jestem, jednym z wielu…
Nawet nie tym, kim pragnę być
Kim powinienem być tam

Chciałbym żyć!
Lecz wiary mi brak

Musze powstać
Podnieść się z dna i wypłynąć na powierzchnię świata
Objąć go i znaleźć to, czego szukam
Znaleźć sile, aby nie zatracić się w bólu
I braku wiary w Uczucia
Lecz czuje wciąż i cierpię nieustannie
Nie odejdę jeszcze
Walką skończę żywot swój!

autor

tulkas

Napisany: 2003-10-29 Dodano: 2004-12-12 08:14:04

Ten wiersz przeczytano 496 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie