JEŻE

Na przedmieściu Żytomierza,
Stała stara, ciemna, wieża.
A w tej starej, ciemnej wieży,
Żyło sobie setki jeży,
Żyli zgodnie , pan mi wierzy,
Z gromadami nietoperzy,
Co tu żyły z bardzo dawna,
Wieża z tego była sławna,
I mieszkały bardzo zgodnie,
Lata całe, dnie, tygodnie.
Co zmusiło wszystkie jeże,
Że zamieszkać chciały wieżę.
Otóż tu do tego zmierzam,
Burmistrz miasta Żytomierza,
Prawda to jest całkiem świeża,
Bardzo chciał mieć kołnierz z jeża,
Jak się dowiedziały jeże,
Że ktoś z nich ma być kołnierzem,
Wiec zwołały koło wieży,
I najstarszy z jeży Jerzy,
Tak powiada: -Bracia jeże
Na to nikt nas nie nabierze,
Aby kołnierz z jeży szyć,
Jak historia jeży uczy,
Może kołnierz być borsuczy,
Może z foki, nietoperza,
Ale nigdy kołnierz z jeża.
Straszną hańbą jest dla jeża,
Gdy na kołnierz się przymierza.
I dlatego, proszę jeży,
Schronić się musimy w wieży,
Straszny burmistrz Żytomierza,
Nie będzie z nas mieć kołnierza.
I czwórkami jak należy,
Poszły schować się do wieży,
Odtąd burmistrz Żytomierza,
Musi chodzić bez kołnierza.

autor

ESER

Dodano: 2005-06-17 04:46:53

Ten wiersz przeczytano 1413 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie