Jeżyk

(wiersz był zamieszczony w antologii na 100-lecie Niepodległości)

W samym centrum Europy,
tam gdzie leżą Słowian ziemie,
ich zakątek najpiękniejszy
kształtowało Polan plemię.

Polskę wielką utworzyli
lecz wrogowie też czuwali.
Chcieli zniszczyć naszą bytność
i ją z mapy wymazali.

Lecz duch Polski nie zaginął,
język, kultura przetrwały,
wśród bohaterów: dziad, ojciec
i dzielny powstaniec mały.

Wiele słów już napisano:
Jeżyk – chłopak lat czternaście,
mieszkający na Powiślu,
młodych zuchów protoplasta.

Schował się w zburzonym domu,
głodny był i przestraszony.
Gdy powstańcy go spotkali
o broń prosił do obrony.

Kiedy Niemcy w czas ataku
naraz z trzech stron uderzali,
On odważny, nie pozwolił,
aby weszli do Warszawy.

Przez okienko się przecisnął,
dom zburzony go zasłonił,
zaszedł Niemców on od tyłu,
i granatem się pokłonił.

Tego chłopca tak dzielnego
oko snajpera dojrzało,
jednym strzałem z karabinu
trafiło w to drobne ciało.

Gdy zniesiony z barykady
z raną od strzału śmiertelną,
biało-czerwoną opaskę
ucałował jak rzecz świętą.

Jak przystało na żołnierza,
w gruzach miasta pochowany
z honorami wojskowymi,
Jeżyk – obrońca Warszawy.

autor:Teresa Mazur

(Na podst. wspomnień uczestników Powstania Warszawskiego, spisanych przez wnuka-rotmistrza II RP. Jeżyk - oryginalna pisownia, napis na grobie zrobiony przez powstańców)

autor

Babcia Tereska

Napisany: 2018-08-04 Dodano: 2020-08-04 11:16:47

Ten wiersz przeczytano 1740 razy

Oddanych głosów: 48

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Ojczyzna

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie