Język chmur
Chmury od najdawniejszych czasów były świadkiem zapomnianych i ukrytych tu na Ziemi. Dryfują z prawdą za naszymi wspólnymi tajemnicami. Znają pochodzenie narodzin Walkirii, rytuałów świata i pieśni z zaginionych królestw. Zdarza się, że chmury pękają i liczą ich wiedzę poza kontynentami i stworzeniami świata. Tutaj jednak nie możemy rozszyfrować ich języka. Możemy tylko zgadywać, jakie są ich dary za tajemniczymi drzwiami kropli. Może ptaki w swoich nurkowaniach przez krajobrazy niebios, nauczyły się języka i poznały świat, nie przejmując się.
autor
Mirabella
Dodano: 2020-10-19 20:42:13
Ten wiersz przeczytano 1399 razy
Oddanych głosów: 9
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (7)
Ładna, rozbudzająca wyobraźnię czytelnika refleksja.
Obrazowo ujęte.
Pozdrawiam.
Marek
Też mi się podoba nietuzinkowość tekstu, pozdrawiam :)
Niekonwencjonalny tekst.
Podziwiam, Mirabello.
Dobranoc :-)
ładnie
:)
ciekawe spojrzenie na chmury.
Refleksyjnie. W końcówce napisałabym w odniesieniu do
ptaków "nauczyły się" i "poznały", ale to nie mój
tekst. Miłego wieczoru:)
ciekawie opisujesz