Już czas...

Kiedy los nas rzuci z pogardą na kolana,
a ciężar niemocy już powstać nie pozwoli,
diagnoza jak wyrok, już choroba rozsiana
nowotwór, przerzuty dręczącą myślą boli.
Chociaż dłonie bliskich nieustannie wspierają,
gotowe jej nieba przychylić w codzienności,
nadzieją krzepiącą ciągle wiary dodają,
a wszystko przez pamięć dla matczynej miłości.
By było jak dawniej w spokojnym nurcie życia,
oddaliby całe zebrane oszczędności,
żeby czas upływał w codziennym akcie bycia
i powoli mijał w poczuciu sensowności.
Cóż, kiedy tak bywa na tym ziemskim padole,
że te nasze grzechy, w tym cierpienie i troski,
zbledną przytłumione przez jasną aureolę,
która w niebie świeci otaczając tron Boski…

Śmierć bliskiej osoby...

autor

M.N.

Napisany: 2017-05-30 Dodano: 2017-05-30 07:44:21

Ten wiersz przeczytano 677 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie