Już jesień

I przyszła jesień, skomli drży
jak mały kundel w chłodzie
pod peleryną z szarej mgły
świat stracił na urodzie

Wiatr zapomina skocznych nut
wciąż tylko wyje, jęczy
nie znajdzie niebo pośród chmur
śladu, kolorów tęczy

Już wczesny mrok zamyka drzwi
nie budzi świt skowronka
w puchu babiego lata śpi
bledziutki promyk słonka

Znikają z łąk z zapachem ziół
ostatnie traw pokosy
powiędły kwiaty,nie ma pszczół
zakwitły smutne wrzosy

Jak dotyk snu, jesienny liść
wpada pomiędzy myśli
przywoła wspomnień wonną kiść
minione lato przyśni.

autor

zofia

Napisany: 2004-09-29 Dodano: 2006-09-24 09:45:02

Ten wiersz przeczytano 555 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie