Już nic

Wyrwę swe serce, gdzie czarny krzyż
pod drzewem starym zakopię,
w ostatniej kropli wzburzonej krwi
krzyk mrocznej duszy zatopię.

Tam na rostaju przekletych dróg
sumieniu zrobię mogiłę,
zasadzę na nim ciernisty głóg,
wypiszę: kiedyś tu byłam.

Wszystko co dobre pod zimny głaz
na wieczny sen ułożę,
i jeszcze tylko ostatni raz
czoła pochylę w pokorze.

W piekielny ogień odejdę precz
i zimne dłonie weń wtulę,
okryję nimi najszczerszy grzech
w płonącą mieniąc się kulę.

autor

smutne oczy

Napisany: 2009-04-30 Dodano: 2009-05-01 02:02:32

Ten wiersz przeczytano 486 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie