Już nigdy

Znów przyszedł w tamto miejsce, z bukietem róż w ręku,
Z uśmiechem na twarzy i niespodzianką maleńką,
W kieszonce pod sercem pudełko czerwone chował,
A w nim całą miłość, ich życie od nowa.

Nie myślał co będzie złotym parkiem krocząc,
Kierował go umysł do ławki pod brzozą,
Do miejsca, gdzie po raz ostatni, ze szczęściem się żegnał,
Gdzie dzielił uczucie i mnogość chwil piękna.

Nie czekał tam długo, bo nie miał na kogo,
Na ziemię spadł bukiet, stanęła łza w oku,
Na ławce leżała od godzin samotnie
Koperta... A w niej... Zupełnie odwrotnie...

Osunął się gładko na ławce nieszczęsnej,
Co było w kopercie, nie chciał widziec więcej,
Nie dowie się Ona, z czym przyszedł Jedyny,
Co dać chciał w podzięce, za to, co przeżyli.

...

Nie ruszył się z parku, nie ruszy się nigdy,
Znaleźli go rano pod brzozą, w dzień zwykły,
Splamiony czerwienią, z otworem na ręku...
Nie powie już kocham... Nie będzie czuł lęku...

autor

KtosGdziesTam

Napisany: 2004-11-17 Dodano: 2004-11-17 22:15:37

Ten wiersz przeczytano 451 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie