Już przepadłem

Tyle ludzi dookoła,
a ja, choć o litość wołam,
jestem sam w tej cichej głuszy,
nikt na pomoc mi nie ruszy.

Ręki także nikt nie poda,
bo mu ręki własnej szkoda.
Własnym zbyt zajęty trwaniem,
gdy drugiemu dają lanie.

Oj, z kretesem już przepadłem,
zanim prawdę tę odgadłem.
Zanim prawdy doświadczyłem,
że się kończy życie miłe.

Ale może los łaskawy,
zmieni tok bieżącej sprawy,
też pomocną znajdzie radę,
jak uchronić ciało blade.

Może wreszcie się obudzę,
bo majakiem umysł trudzę,
a noc przecież wkrótce minie,
senna mara też zaginie.

Tyle ludzi dookoła,
miejsce akcji, moja szkoła.
Ja w ostatniej siedzę ławce,
śniąc jak zawsze, jak po trawce…

autor

Grand

Napisany: 2016-08-28 Dodano: 2016-08-30 00:00:45

Ten wiersz przeczytano 438 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie