już sama nie wiem
Chciałabym zacząć normalnie żyć, te ciągłe
porażki tak nie może być.
Myślicie, że mogę mieć wiele, lecz to
złudzenie drodzy przyjaciele.
Kim jest przyjaciel w dobie samotności,
jak mam zbudować drogę do miłości.
Układanie w głowie zacznę na półkach,
wspominanie to jeden podarty łach.
Wstydzicie się przeszłości, przecież to
wasze życie,
wiele błędów popełniłam, powiem wam
skrycie.
Cały czas zastanawiam się nad sobą,
dni bez obawy na pewno mi nie pomogą.
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.