Już świt mi gasi lampę z naftą

Już świt mi gasi lampę z naftą

Żyję w gwarze ludzi, przemykam się w śród nich cicho
Czy ja kiedykolwiek głos podniosę w swoim cichy życiu
Podnoszę głos, dziarski i mocnym czynie to w poezji dotyku
Oplątany wersami poezji, kończy się to na krótkim krzyku

Im bardziej się śpieszę, tym szybciej czas mija,
Już świt mi gasi lampę z naftą – przykręca biały knot
muszę iść tam gdzie wskażą , nie ma powrotu,
nie ma manewru w bok i na żaden zwrot

Przekładam wiersze na wiele języków, czynię to i owo
Jest tylko jeden język, a w nim jedno słowo

Autor:slonzok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2015-08-24 Dodano: 2015-08-24 07:53:31

Ten wiersz przeczytano 760 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie