Kadzidełko

Miałam długą przerwę w pisaniu.Ostatnio nie mogłam skupić myśli,totalny brak weny.Ten wiersz nie jest może najlepszy,może nawet nie zasługuje na miano wiersza,ale jakoś trzeba się przełamać.

Pewnego dnia zapaliłam kadzidełko,
Po chwili poczułam aromatyczną woń papaji.
Początkowo ogień z dziecięcym entuzjazmem poznawiania świata tlił się na patyku
I podążał leniwie ku końcowi.
Im dalej wędrował, tym stawał się pewniejszy siebie .
Jego słodka woń roznosiła się po całym pokoju.
Gdy ogień przepalił znaczą część kadzidełka
Zrozumiałam, że dzieje się coś niedobrego.
Przepalone kawałki spadały przygnębiająco na podstawkę
W postaci popiołu.
Zamiast pięknego aromatu poczułam gorzki zapach spalenizny.
To koniec.
Wszystko spalone.
Zasmuciło mnie to trochę lecz bez żalu wysypałam ostatki za okno.

Pewnego dnia wróciłam myślami do kadzidełka.
I odkryłam bolesną prawdę
Bo : 'Czy nie jest to trafny obraz etapów naszego życia?'
Z poczatku jesteśmy ciekawi tego, co nas otacza.
Wszyscy się nami zachwycają, jest cudownie.
Później dorastamy - kształtują się nasze potrzeby
'Woń' jest wtedy najsilniejsza.
Następnie starzejemy się.
Stajemy się bezużyteczni.
Nasze prochy rozrzucają w ogródku
A życie toczy się dalej.
Lecz nie dla nas...

Jednak pamietajmy, że zawsze możemy zapalić kolejne kadzidełko.
I w zyciu, zostaną po nas nie tylko prochy, smutek, żal
Ale i nasze przygody, wspomnienia, wspolne cele i radości zamknięte w sercach najbliższych.

Mile widziane szczere komentarze :-)

autor

mycha_jm

Napisany: 2008-04-06 Dodano: 2008-04-06 20:51:18

Ten wiersz przeczytano 499 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie