kakofoniczni

Rozmawiamy. Ty mi, ja tobie:
wypominki. Pianissimo.

Coraz głośniej.
Nawet ogłuchły pies reaguje
uniesieniem łba
wskutek drgań, przeniesionych z pięści na blat,
nogi stołu, a wreszcie podłogę.

Klepiemy jego skrajne końce,
żeby uspokoić - paradoksalnie,
jest najbliższy każdemu z nas
osobno.
Idzie sobie. Nauczony powtarzalnością
zaległ w kącie.

Przez moment piano

i repetycja.
Con forza
synkopy nieprzystojnych wyrazów
zaczynają przenikać strop i okna.

Do taktu
sąsiad ostukuje kijem
podłogę.

Znowu - paradoksalnie.

Gdyby nie oni,
moglibyśmy osiągnąć taki poziom,
z którego nie ma powrotu.

autor

kalokieri

Napisany: 2018-06-25 Dodano: 2019-05-23 20:06:45

Ten wiersz przeczytano 1185 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Technologia

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie