KĄKOLOWE WZGÓRZE
Na kąkolowym wzgórzu,
wiatr białe kłosy pieści.
A kąkol pełen różu ,
cichutko tam szeleści.
Nabrzmiałe kłosy żyta,
brzemienne pełne chleba.
Ten urok tak zachwyca
i rośnie wprost do nieba.
A świerszcz swoją cykadą,
cudowną arię tworzy.
Na wzgórzu pod mą chatą,
dopóki sen nie zmorzy.
Wsłuchany w rytm przyrody,
tętniącej pełnią życia.
Jak w Błękitnej rapsodii,
podobnie nas zachwyca.
Ta nutka tej przyrody,
tak pieści nam doznania.
I zbiera nasze plony
w cudownym rytmie grania.
Komentarze (6)
Piękny opis przyrody,urokliwe wzgórze,bardzo ładny
wiersz,popraw na(cykady),pozdrawiam serdecznie...
Rozmarzylam sie
Ładnie na tym wzgórzu.Warto poprawić wers na który
zwróciła uwagę mariat.Może "podobnie nas zachwyca",
zwłaszcza że słowo rytm w tej strofie powtarza się dwa
razy.Pozdro.
"cykata" świerszcza mnie urzekła :-)
Miło jest wsłuchać się w rytm przyrody. Pozdrawiam
Ogólnie miło się czyta, zacina się ostatni wers 4
strofy (brak 1 sylaby), jednak wiersz niewysokich
lotów z uwagi na bardzo gramatyczne rymy.