Kaleka

Nogi w groteskę skręcone
nie poniosą go
bez pomocy kuli.

Kula stuka o posadzkę,
schody, chodnik,
z drogi – idzie kaleka,
stuka kula kaleki.

Dłonie wykręcone -
polskie wierzby
sterczące cicho
po obydwu jego stronach

okaleczone zbędnym pragnieniem
by chwycić, dotknąć, uszczypnąć,
poczuć silny uścisk dłoni,
przez którą nie przemawia
upokarzający głos litości.

Siada w miejscu publicznym,
siada, bo czasem musi usiąść
w takim miejscu,
a wtedy tuziny zdrowych oczu
z chorą fascynacją go dotykają.

Jak bolesna jest myśl,
że on też chce kochać,
pożądać, być
dla kogoś przyjacielem,

jak żenujące jest
prawdopodobieństwo,
że on też czasem marzy
o słodkim dotyku kobiety
pieszczącym jego genitalia.

Jak niestosowna jest ta wizja.

Nie, lepiej nie widzieć w kalece
Człowieka.

autor

Dziadosz

Dodano: 2009-03-02 13:58:17

Ten wiersz przeczytano 1348 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie