Kamienny stół

Błądząc wśród liści jesiennych
Nad sobą mając wrześniowe korony
Biegnąc w nieokreśloną stronę
Szuka miłości utraconej.

Siada, przygnębiona na kamiennym stole
Pośród liści spadających z nieba
Patrzy na łzy z nieba cieknące
Na ciemne chmury na firmamencie wiszące.

Wsłuchuje się w smutny stukot kropli
Przypomina sobie wszystkie chwile
Gdy byliście razem, marząc nieustannie
Gdy wyobrażaliście sobie życie wspólne.

Siedząc nieopodal zamku, w miejscu zacisznym
Z daleka od ludzi, problemów codziennych
Przy czarnych różach, wiekowych dębach, klonach
Wśród cierni akacji, wśród promieni Słońca.

Gdy jej rude loki leżały na twych skroniach
A zielone oczy miała w błogości przymknięte
Ty gładziłeś jej policzek, całowałeś usta
Tuliłeś ją do siebie, dotykałeś nosem noska.

Ona zaś gdy bawiła się twoimi czarnymi włosami
Gdy patrzyła w głębię brązu twoich oczu
Łączyła dłonie wasze splotem delikatnym
I mówiła "Nie opuszczaj mnie, Kochanie..."

Wiedzieliście, że miłość wiecznie trwać nie będzie
Zabita cierpieniem waszyn obupólnym
Skończyliście już dawno z uczuciem niszczącym
Choć pięknym i niesamowicie kuszącym.

Uciekliście w strachu od szczęścia niezmiernego
A jednak znów szukacie dawnej miłości
Pamiętając wasze ułamki wieczności.
Szalejąc, niemożliwego poszukujecie.

I nagle - znowu!
Ona z kamiennego stołu się podrywa
Między drzewa wbiega, myśląc że znalazła
Dawną miłość, Kochanie, największego Skarba.

Wbiega, szuka, z tęsknoty oszalała
Znów wiszą nad nią jesienne korony.
Dostrzega jednak, że to nie Ty.
Tylko cień baśniowy.

autor

Untouched

Napisany: 2008-11-02 Dodano: 2008-11-02 20:09:59

Ten wiersz przeczytano 390 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie