Kap

Kap, kap, nie płacz więcej,
Widzisz przecież, to nic złego,
Tylko kleję Twoje rączki,
Jedna obok drugiej leży,
Główka oczkami smętnymi patrzy.

Nie kolekcjonuję tego,
Płaczu, wizgu, krwi,
Nie cieszę się z moich prób,
Używam Ciebie, nie jako testera,
Nie jako umownej granicy
Pomiędzy tymi co są
A tymi co ich nie ma.

Zgódź się, by być moją jedyną,
Umiesz milczeć, gdy milczeć trzeba,
Należysz do mnie, a ja do Ciebie,
Cóż, że cienie tańczą
Wokoło naszej prywatnej strefy niebezpieczeństwa?
Trzymam Cię w rękach,
Drżę, palcami czuję gładkość faktury,
Delikatność dłoni, miękkie nienaturalnie.

Używaj słów niezrozumiałych dla mnie,
Gestykuluj tak, bym nie mógł pojąć,
Odejdź, bym nie mógł się z tym pogodzić.

Idź.

Lalka uśmiechem przypieczętowała los,
Nałożyła kaptur powagi,
Podniosła niesklejoną rączkę,
Zeskoczyła ze stołu
I rozsypała się, widząc fragment życia.

autor

Archangel

Napisany: 2009-09-03 Dodano: 2009-09-03 10:32:56

Ten wiersz przeczytano 758 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie