Kara

...odroczona na pewien czas.

Gdy zabijasz milczeniem moją wiarę w człowieka,
a znikając z mych oczu – nadzieję.
Gdy nie czuję już ciebie, moje zmysły zamarły,
bez dotyku usycham, martwieję.

To jest to, czego zawsze się bałam,
to ten koszmar, który we mnie tkwił.

Twego głosu nie słyszę, bo zamienił się w ciszę,
twego wzroku nie śledzę zimnego.
Bez zapachu powietrze trąci pustką cmentarną,
więc już nie chcę dotyku trupiego.

To jest to, o czym zawsze wiedziałam,
to scenariusz, który we mnie był.

Jak mówić by słowem nie ranić "zmarłego"?
Jak patrzeć by wzrok nie mógł wskrzesić?
Jak podejść by dystans zachować bezpieczny
i nigdy już w myślach nie zgrzeszyć.

Tego muszę dokonać koniecznie
aby dusza nie cierpiała wiecznie.

...liczę na ułaskawienie.

autor

Ada

Dodano: 2009-04-08 20:54:57

Ten wiersz przeczytano 1254 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie