Karabin i

Dla Serc z kamienia...

Otuleni melodią requiem
Zatrzymani pomiędzy życiem i wiecznością
Rycerze światła i ciemności
Stajemy jak jeźdźcy apokalipsy
Z czaszami plag na dachu świata
Roztwierając czeluści ludzkiego niespełnienia

Plącząc dzień po dniu
Porządek rzeczy w tyglu metafizycznego niezrozumienia
Miłość i nienawiść w przeplocie w jupiterach sztuki nieznanej
I pycha na tej scenie w klasycznym dogmacie krzyku naszego udoskonalenia
Pokora no cóż wrzucona do niebytu człowieczego istnienia

I w tym wszystkim znów skrzyżowany
Karabin i stuła
Krew i miłość w tej samej barwie czerwieni
Lecz chcę dziś czytać człowieka ikonę inaczej
Nie w apokalipsy znakach
Nie w nieładzie haseł teorii raj obiecujących
Nie w krzywym zwierciadle alchemika z przedwieków
Nie politycznych demonach ogłupienia
Nie w ramkach numerów bankierów zeźlonych

Lecz ikonę ową przeczytam z pragnień
Na mapie serca zapisanych
W uśmiechu dobra zaklętym choć cichym
Geście dłoni splecionych
W żarze płomieni namiętnych
Posłuchaj ich w operze dźwięków uniesień subtelnych
MIŁOŚĆ MIŁOŚĆ ISTOTĄ JEST TRWANIA
Dlatego ta ikona ludzkiego wnętrza tak godna jest czytania

autor

Zuzja

Napisany: 2008-01-07 Dodano: 2008-01-08 20:57:31

Ten wiersz przeczytano 630 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie