Kare karki

Kare karki koni łapią dyszle słońca,
wskroś jednego z siodeł zawisa opończa,
kary koń na słońcu pazernie łka w kirze,
tymczasem chochliki brzdąkają na lirze,

i szumią, i szumią te cholerne knieje,
buchają, buchają ze słońca pstre leje,

w gderliwe preludium przenuca się fuga,
już obok opończy zawisła kolczuga,
i zaraz koń kary z lekka zcisawieje
gdy zefir zatańczy, z zachodu zawieje,

i pachną, i pachną stokrotki zdeptane
i leje się, leje ich żar na firmament,

Kare karki koni pulchnieją jak lica,
tymczasem na siodle ląduje przyłbica,
i koń zcisawiały acz z czernią wśród oczu
raz mruga, raz mlaska, chybocząc na zboczu,

i gryzie, i gryzie chropawa trawa
i toczy się, toczy rycerska zabawa,

chochliki z lirami złośliwie tańcują,
a dyszle słoneczne na skos łąkę prują,
u siodła cisego - kosmiczne kalibry -
lądują na końcu slipy z mikrofibry,

planeta pulsuje to na dół to w górę
a ci odgrodzeni od słońca psim murem
bez przerwy składają do modlitwy dłonie
nad nimi siodło cisawego płonie
i włosy - w rozrzucie, po piersiach i plecach,
i palce - w narzucie, na nerek rewersach,
i plamki na grzywach, na karkach karawych,
lecz pamięć... pamięta! o koniach cisawych,
i o ichnich siodłach, wieszakach na stroje,
na hełmy, skarpety, opończe i zbroje,
tę pamięć wypala pstry dyszel słońca,

Wskroś jednego z siodeł zawisa opończa
i już ci na ziemię, już ci psubraty
z przyleśnych traw plotą sobie piernaty,

Kare karki koni stygną w kwasie zmierzchu
dwoje ludzi nago - i serca na wierzchu.

autor

Mary Rose Hamilton.

Dodano: 2012-03-31 19:08:37

Ten wiersz przeczytano 608 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie