karta ...

...nagim wzrokiem
patrzę teraz w twoją stronę
jeszcze wczoraj -

jednak dziś ze snu odarte
pokazałeś swe oblicze
Yoker górą

czasem los kobiecie wręcza
słabą kartę...

Jest cieplutki poranek, hale w słońcu się mienią,
słychać szum śpiewu wiatru, trawa pachnie zielenią.
Baca razem z Juhasem swoje stado wygnali
i nad pewnym tematem we dwóch tak rozprawiali:

- Powiedz mi drogi Baco, bo tak ludzie gadają,
że jak są pokornymi, to raj w darze dostają.
A poznaje się takich po tym, że bardzo cisi,
jak w Tybecie żyjący od tysięcy lat mnisi.
Ludzie mówią, że tacy idą prosto do nieba,
że za spokojne życie nawet czyśćca nie trzeba.

Baca głową pokiwał i zapalił cybucha:
- Nie zawadzi nikomu w życiu takowa skrucha.
Coś w tym jest, że pokorny zawsze cichy do tego;
nie na darmo gadają mój szanowny kolego,
że pokorna owieczka dupką swą skubie trawkę,
wtedy diabeł na dole ma ze wściekłości czkawkę.
Ona taka pokorna, dupką trawkę skubiąca,
zawsze jest skierowana swym obliczkiem do słońca.
To też szczęście ją gładzi i radością oblewa,
a jej serce nie bije, tylko piosenki śpiewa.
Skończył Baca swą mowę, fajkę z sadzy opukał,
jeszcze stado dokładnie w wszystkich kątów oblukał.
Oparł głowę o pieniek, kapelusik nałożył
i na boczku wygodnie się na trawce ułożył.
Juhas także już dłużej z odpoczynkiem nie zwlekał
i dał przykaz Burkowi, aby ten głośno szczekał,
jakby wilki do stada się od lasu zbliżały,
bo im los czasem takie robił brzydkie kawały.

Ich rozmowę przypadkiem podsłuchała owieczka;
nie słyszała wszystkiego, przeszkadzała jej rzeczka.
Koło łąki płynęła i swym szumem wadziła,
więc owieczka, co piąte słowo tylko chwyciła.
Jednak jeden kawałek całkiem dobrze słyszała
i się owej poradzie bez wahania poddała.
Skierowała swój uśmiech prosto w słoneczka stronę,
zaś dupinkę wetknęła w kępki trawy zielone.

Teraz będzie nią gryzła źdźbła soczyste i mlecze,
w młóci nawet pokrzywę, choć to straszliwie piecze.
Inne owce się na nią z dziwną miną patrzyły
i z ogromnym zacięciem trawkę paszczą młóciły.
Minął dzień jeden, drugi, owca pyszczek swój grzała
i pielesze swe owcze wciąż w murawę chowała.

W końcu, gdzieś koło piątku, głód jej tak ścisnął kiszki,
że beknęła do męża głosem cieńszym od myszki:
- Powiedz mi mój Baranie, czy już widać pokorę,
Baca wybrał nam wszystkim bardzo dogodną porę,
na to by w stronę słońca swoje liczko kierować
i swą duszę tak grzeszną prosto w niebo windować.
Gdyż pobożna owieczka w słońcu raj wypatruje,
a murawę soczystą dupką swą konsumuje.

Baran beknął: - Tyś chyba w słońcu za długo była
i ci przez to skubanie palma teraz odbiła.
To jest takie gadanie; to jest babo przysłowie.
- Ach ty głupi Baranie, powiedz to lepiej krowie.
Dobrze wiem co słyszałam, Baca sam to powiedział,
jak na hali z Juhasem na murawie tej siedział.

I odeszła ze złością, skubać dalej swą trawkę,
aby wejść w bramy raju i by diabeł miał czkawkę.

autor

niezgodna

Napisany: 2018-01-22 Dodano: 2018-01-22 11:41:25

Ten wiersz przeczytano 904 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie