katedra

promienie słońca tnąc na wskroś spokojnych
świętych z witraży oblicza wyłaniają z mroku
drobiny modlitw i kurzu
wędrujące spiralnie ku niebu

i wyznania win co bezustannie biją się o sklepienie
barwiąc na czarno piaskowiec słowami
zgrzeszyłem ojcze

łuki żeber kończąc stuletni oddech
wydają na świat kontury wiernych

na placu przed katedrą
odbity w kałuży Chrystus ukryty
pod latarnią wsącza w nich
na powrót

ciało i krew

autor

krimzon

Napisany: 2005-10-15 Dodano: 2005-10-15 16:37:30

Ten wiersz przeczytano 738 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Święta

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie