Kazali

Chociaż z jego duszy niemy krzyk próbował się wydobyć
Oni Go nie słuchali

Tylko z karabinem przy głowie

Kazali uśmiech nosić na twarzy
Chociaż samotność go otaczała-nosił
Kazali broń nosić
Chociaż nie był w stanie-nosił
Kazali o rodzinie zapomnieć
Chociaż nie chciał-zapomniał
Kazali o modlitwie zapomnieć
Chociaż dusza nie pozwalała-zapomniał
Kazali podążać ścieżka obłudy, kłamstwa i nienawiści
Chociaż cierpiał-podążał
Kazali o języku ojczystym zapomnieć
Chociaż to jego serce złamało-zapomniał
Kazali obcy mundur założyć
Chociaż on parzył jego ciało-nosił
Kazali zabijać
Chociaż umysł nie pozwalał-zabijał

Kazali pokochać obcą mu ojczyznę
Chociaż kazali-nie pokochał

Kazali znów z karabinem przy skroni wyrzec się swej ojczyzny
Chociaż go to bolało powiedział
Zabraliście mi wszystko- więc się wyrzekam

Podąża teraz On swoimi ścieżkami
Serce jego pustką ogarnięte
Dusza już dawno zapomniana
Ciało zniszczone
Umysł w obłędzie
Wspomnienia w nim dawno wyblakłe

autor

Bertunia

Napisany: 2011-10-19 Dodano: 2011-10-20 15:44:28

Ten wiersz przeczytano 477 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie