Kiedy

Kiedy się już nie ma nic do stracenia,
A serce podpala nienawiści ogień
I najczulszy kochanek staje się wrogiem,
Ocalmy - ach ocalmy - od zapomnienia:
Pocałunki - motyle roje,
Pożary warg - różane powoje -
Gotykiem ud pnące się ku górze -
Róże gorące na chłodnym marmurze.

Lecz świat i człowiek jednako się zmienia,
Więc chrońmy - ach chrońmy - od zapomnienia:
Słodkie lawiny - ach - które runą
Na piersi - ogrody Semiramidy.
Nocne żeglugi do Kolchidy
Po runo - ach - wenusjańskie runo.

Kiedy czas nie użycza już rzeczom cienia,
Ocalmy - ach ocalmy - od zapomnienia:
Słowa pierwiosnki, czułe słowa
Pod niebem niskim o wymiarze męskim,
Które się przeklina, za którym się tęskni,
Oczy - ach oczy - umiejące miłować.

Gdy śpiąc już w grobie zapłaczemy liśćmi,
Pamiętajmy - ach - o ziemi skąd wyszliśmy:
Czyśćcowe w dole smutki i troski,
Uchylone Niebo o wymiarze boskim,
Miłości pełne Jego wejrzenie,
W Nim łaska i pokój, i zbawienie.

autor

Weno

Napisany: 2014-12-20 Dodano: 2014-12-20 10:03:00

Ten wiersz przeczytano 492 razy

Oddanych głosów: 13

Klimat Ciepły

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie