kiedy kochała mnie

dziś utracona w kilku rzeczach. stanach
różna jak zawsze, niepewna jak źródlana woda. choć wypijam łyk
przed drzemką kiedyś cię wezmę jak powietrze
z rąk napełnia oczy puste tęskne, szczelnie ukryte

za kołysanką pieszczot i słów dwuznacznych. jak dobrze robić.
tylko mnie naucz. jak najlepiej. mózg mój nieszczęsnych biedaków tylko
dzwoni w euforii. wypala nocne dziury skwierczące w aksamicie
i ciało obumiera. mówi teraz jedzmy do syta. lubieżną nagość. nietoksycznie
potem całujmy się sobą jak w usta roztopione płaskowyże. w jednym tomie
święty i kurtyzana. wydajemy sztukę latania. modlimy się
bezgrzesznym językiem kapłanów

mówić niebo. kiedy jeszcze oczy ściekają z obrazów. to wszystko
zapominam potrzebne życie całe.

zaledwie ze mnie upływasz. omdlewasz na ołtarzach
niewiernych Tomaszów i świętość urasta do wagi cierpliwego kamienia
dla mojej ręki. usta. grzeszne podobne twym wargom
uczą się kochać odcień twego koloru.

autor

marti@wiersze

Napisany: 2007-06-25 Dodano: 2007-06-26 08:52:58

Ten wiersz przeczytano 457 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie