Kiedy umrę...

Kiedy przyjdzie pieśń ostatnią wyśpiewać w Niebo,
I ni oddech nie uleci z ust i już nic nie będzie mi potrzeba,
wtedy uciekajmy od kamieniarzy, grabarzy i kapłanów,
ulećmy na wietrze wprost do mego domu. Niech otuli mnie poezja lasów.
Poszukajcie dla mnie drzewa, co jak orzeł z rozłożonymi skrzydłami,
cień rzuca dumnie wokół. Tam mnie pochowajcie.
Splećcie sobie wianki z opadłych gałęzi i wracajcie w swe progi,
a nim wieczór nadejdzie, ucztą pożegnajcie syna baśni nieskończonej.

Niechaj żadna pani w plastikowej sukni nie zaświeci ku czci i pamięci,
ani żaden wieniec z ściętych kwiatów nie porani matki ziemi.
Niechaj was nie zmęczy płacz i żal nie zastąpi codziennej koszuli,
bo ja nie będę Żalem. Ja będę sobie Królem.
Zjedzcie chleba, dołóżcie w piec suchego drzewa,
z gitarą i śpiewnikiem wspomnijcie Aran Dima. On z wami będzie śpiewał.
A tam, pośród panien z długim uchem i włosem czesanym wietrzną karuzelą,
wśród rycerzy zbłąkanych i pięknych kawalerów,
wśród smoków, a jakże! Wśród bajek z siedmiu stron świata,
będę spacerował po wsze czasy! Tu nie ma nad czym płakać!

Odwiedzajcie rzekę, przyniesie nowiny,
z Linde Taur. Mojej umiłowanej krainy.
Opowiadajcie swym dzieciom bajki. Nigdy dość bajek i marzeń,
Też znałem kilka. I w każdej więcej jest piękna, niż w świecie jest bajki.
Tak, jak żyję tu, czasem się uśmiecham, czasem nie boję się marzeń,
tam uniosą mnie niebieskie ptaki. Wprost do krain, w których kwiaty nie umierają.

Więc nie płacz drogi przyjacielu, gdy na mnie przyjdzie pora,
bo to ty tutaj zostaniesz. Ja powędruję zapolować na smoka.
Diabeł chyba woli pozostać między wami, tyle do zrobienia,
więc będę miał spokój. I bajek i baśni i legend ile zapragnie dusza, ile zmieści serce.

autor

rebel

Napisany: 2010-12-11 Dodano: 2010-12-13 10:14:12

Ten wiersz przeczytano 648 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie