Kiedyś

Mówiłeś mi, błękit to my
ta tęcza - nasze dłonie,
że spełnią się najskrytsze sny,
że ogień w nas wciąż płonie.

Przez tyle dróg powiódł nas Bóg,
przez mroczne, zimne kraje,
w nieczułość dusz i w boleść nóg,
i rajskie hen, ruczaje.

Wciąż kpiący los wodzi za nos
i echo nam umyka,
a jednak tam słychać ten głos
i nasza gra muzyka.

I zejdą się te drogi dwie
dla siebie przeznaczone,
w radosnej łzie, w przyszłości śnie,
tułaczką udręczone

autor

smutne oczy

Napisany: 2009-05-21 Dodano: 2009-05-22 01:24:46

Ten wiersz przeczytano 643 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie