Kiedyś był Bal...

Kropla łzy w kropli zawarta
Dookoła wiatr i deszcz
W deszczu łkanie dziecka
I śpiew żałobnych drzew

Te mury ruiny czekają
W oddali słychać już tłumiony śpiew
Nagrobki i krzyże z hukiem spadają
W potężny jak las mech

I śpiewaj wciąż powtarzaj
Ze człowiek to tylko proch
Jedyną miłość życia swego
Pożegnaj na zawsze we mgle utop

Zegnaj jak zjawę
Jak gdyby nie istniała
Schowaj w kieszeń lato swego życia
Miej zawsze w pamięci
To co niegdyś sens miało

Pozbaw wreszcie nadziei duszę swą malutką
Bo wiedzieć już nie będziesz
Jak nazwać to co życie ci dało
A jak to co odebrało

autor

wiolonczela

Dodano: 2009-03-04 10:13:24

Ten wiersz przeczytano 715 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie