Kiedyś, a dziś

Kiedyś - słońce zawsze o wschodzie,
wiatr muskał delikatnie twarz.
Tam zawsze w domu woń chleba,
orzeźwiała świerza rosa o poranku.
Zewsząd niosła się wesoła muzyka,
grajek uśmiechem darzył przechodniów.
Pod nogmi tylko łasił się pies,
serdecznie machając ogonem - przyjaciel.

Dziś - świt ociąga się i zwleka,
dym krztusi przy głebszym oddechu.
Tu jedynie czerstwa kromka rzucona niedbale,
ze snu lichego budzą syreny.
Zewsząd jęki i żale nuty fałszywej,
nędzarz żebra wyciągnąwszy ręki.
Pod nogami tylko leży wychudły kundel,
kwili głodem zmorzony - cień istnienia.

autor

Turbos

Dodano: 2007-12-29 20:51:40

Ten wiersz przeczytano 438 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie