A kiedyś przecież wróci.
Siedzę samotnie na balkonie,
i wciąż rozmyślam o mej żonie.
Jej tutaj nie ma, wyjechała,
potrzeba pilna gdzieś wygnała.
No nie wygnała…z własnej woli,
znoszę rozłąkę która boli.
I każe cierpieć dni rozstania,
smutkiem zadręczać, co zasłania,
wszystkie widoki. Piękno wiosny,
nie jest obrazem tak radosnym.
Kwiaty nie pachną, ptak nie śpiewa,
i jakoś dziwnie szumią drzewa.
Chmury choć białe, są w szarości,
bliskość pogrąża w odległości.
Rzeka co nurtem wartkim płynie,
dla mnie powolnym życiem ginie.
Barwy straciły kolor czysty,
bo powód mam swój oczywisty.
Jak mogę cieszyć własne oczy,
gdy serce tęskniąc łzami broczy.
Może przesadzam, co mi tam,
ja swe uczucia dobrze znam.
Lecz żona kiedyś przecież wróci,
i wówczas wszystko się odwróci.
Każde widoki, piękno wiosny,
staną obrazem mi radosnym.
Zapachną kwiaty, ptak zaśpiewa,
szumieć przyjaźnie będą drzewa.
Chmury w kolorze spłyną białym,
całe świat stanie już wspaniałym.
Posiedzę jeszcze na balkonie,
i porozmyślam o mej żonie.
Komentarze (6)
Och samotność bardzo boli,nasz rację,wszystko traci
swe barwy i życie traci sens gdy obok niema kogoś kogo
kochamy,kogo przez lata mamy przy sobie a potem z
jakiejś przyczyny trzeba się rozstać.Bardzo ładnie to
opisujesz.Podoba mi się Twoja wrażliwość.
Posiedź sobie na tym balkonie i porozmyślaj o swej
żonie - oj żona powinna byc bardzo szczęśliwa czytając
ten wiersz.
Pięknie, rytmicznie i treść super - można czytać z
wielką przyjemnością.
Myślę, że ten wiersz powinieneś wysłać żonie, może
zrozumie, że bez niej wszystko jest szare i smutne,
może szybciej wróci.Ach gdyby ktoś tak za mną tęsknił
i tak mnie kochał... piękną, czystą miłością.
Gratuluje wiersza.
Pięknie opisujesz miłość, tęsknotę... Tyle słońca jest
w Twoim wierszu!
cóż za piękny wiersz ,tak pięknie mówisz o miłości do
żony w niezwykły sposób opisujesz swą tęsknotę ....aż
łezka mi się w oku zakręciła.......pięknie
Tęsknota.. jest cześcią milości. Kto kocha ten
czeka...bo warto. A tęsknisz pięknie...