Kierunek

Jestem nasieniem ległym w przestworzach
Przez które fala ogromu przechodzi
Jestem tutaj by wszyscy ludzie mogli swe oczy
Otworzyć.

Jestem iluzją swojego bytu
Który tu sobie stworzyć raczyła
Jestem istotą i sama siebie miłością serca
Okryłam.

Jestem ogromem co w moim sercu
Raczył się rozsiać i cicho drzemać
Jestem miłością, która to ujmie w życia piękny
poemat.

Jestem bo jestem bo tu być chciałam
By poznać siebie na wieki
Jestem bo moja istota światła, chciała mi unieść
Powieki.

I wy jesteście bo też chcieliście
Na ziemskim znaleźć się świecie
Być może tego na daną chwilę
Nie wiecie.

Ale przychodzi czas przekochany
By w światła ulecieć strumień
By parawany fałszu, iluzji sprzed oczu swoich
Unieść.

Więc jeśli chcesz człowieku drogi
Na świecie tym się przebudzić
Zajrzyj w głąb siebie i przestań w końcu
Marudzić.

Bo przecież wszystko cudem zasiane,
Pięknym urokiem świata,
Wyjrzyj za okno, usiądź i poczuj iluzji boskie
Lata.

Miłość jest dana każdemu sercu
By mogło kierunek obrać
Gdy w nie popatrzysz sokolim wzrokiem o sobie prawdę
Poznasz.

A gdy to zrobisz i się uniesiesz
Planetę ujrzysz z góry
I wtedy pojmiesz, że każdy człowiek nie bez powodu
Ponury.

autor

muluc607

Napisany: 2015-08-26 Dodano: 2015-08-31 07:58:27

Ten wiersz przeczytano 583 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie