Kim jestem i po co?

Kim jestem i po co?
stoję tu,pośrodku niczego,dniem i nocą.
Stoję,bo nie mam dokąd pójść,
więc w znienawidzonej celi nr.trzysta pięć toczę samotny żywot swój.
Muzyka przygrywa,Rysiek łka o cierpieniu,
i ja razem z nim,moze kiedyś zabierze mnie do siebie.
Na kuchence turystycznej zupa-amatorka,
na podłodze brudna wykładzina hotelowa.
Błagania me,by ktoś do drzwi zapukał odbijają się od szydzących wiecznie ścian,
łzy płyną,już rutyną znudzone,ale nie przestaną,jestem sam.
Spoglądam na telefon jak na ostatniego przyjaciela,
kiedyś radością mnie napawał,gdy dzwoniła Izabela.
Lecz nie ma już jej,nie może być,
bo dość cierpienia tu,abym tęsknotą jeszcze żył.
Zawsze w mym sercu,lecz nie w pamięci mam nadzieję,
bo kocham Ją!A to już zagubienie.
Boże,gdzie jesteś,czy też zajęty gotowaniem,
że nie pomożesz mi,gdy wciąż wznoszę błagania?
To nie łatwizna,nie leniwe oczekiwanie,
stworzyłeś słabych ludzi,więc teraz uslysz ich wołania!
Weż na siebie odpowiedzialnosć swego stworzenia,
ono potrzebuje Cię,ono umiera!
Samotność mnie zabija,próbuję uciec,juz prawie,lecz nie!
Dopada mnie za każdym razem,kiedy żyć mi się chce!
Więc nienawidze życia,nienawidzę nadziei!
Wszystko popsułem,a mogło być tak pięknie.
Wystarczyłoby wtedy wyrzec sie wolności,
kto wie,moze nadal pławiłbym się w miłosci?
Teraz wojownik,co z tego skoro mnie nie ma?
Nie ma Anioła,schnie moje serce!
Moje życie to żart,ale jakoś nie do śmiechu,
gdzie jesteś Boże i kiedy...czemu nie teraz?

autor

rebel

Napisany: 2006-10-14 Dodano: 2006-10-15 14:30:46

Ten wiersz przeczytano 458 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie