Klaudiusz, dziury i gwoździe.

Mój cień zahaczył o gwóźdź wystający z
podłogi]
i zostawia lśniące, krwawe ślady-
do następnego dnia doczołgać się jakoś
nie ma siły, nie da rady.

Pod seledynowym niebem wolę siedzieć z
Klaudiuszem]
czas w plastikowej tacce na lód zamrażać
(Klaudiusz to maruda, nie znosi dymu
ale powoli się przyzwyczaja).

Obumieram cicho jak roślinka.

Ćmy dojrzewają w świetle księżyca
dość liczne i groźne, żeby pożreć chmury,
lecz ja się ich nie boje, Klaudiusz to w końcu
dość wojowniczy pluszowy królik.

On będzie stangretem, niech tylko powóz
zaprzęgnę]
w zielone świerszcze błyszczące jak szkło
I będzie ze mną zrywał lawendę
w granatowo-srebrzystą noc.

Obumieram cicho jak roślinka

i nie mam pojęcia, jak zatrzymać
to co wyżera te koszmarne dziury
ziejące chłodem, pustką i ciszą

Pytałam o radę mego Klaudiusza
ale to tylko pluszowy królik...

autor

Sorsha

Dodano: 2008-07-25 18:51:16

Ten wiersz przeczytano 1036 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie