Kłębek

Mały, czarno-biały, taki puszysty i tak bezbronny,
może całkiem przez przypadek przynieść zapach chwil tak wonnych,
że bym umarł, gdybym poczuł całą jego rozmaitość,
daj zaledwie liznąć woni, ja ciągle wierzę w twą litość.

Ta nić losu, którą wiłbym przez czas długi, nieskończony,
zbiór chwil pięknych albo trudnych, spokojnych czy też szalonych,
w kłębku tym owe zdarzenia przez mą duszę upragnione,
czasy, dla których istnienie miałoby być przeznaczone!

Mały, czarno-biały kotek turla go swymi nóżkami,
wołam go jak tylko mogę, całymi swymi płucami,
by z tym kłębkiem dał mi siły przekraczania wielu granic,
czy da kiedyś? Bowiem jeśli nie da, to me życie na nic...

Mota mu się kłębek w łapkach, z każdą chwilą drze na marne
szarpie się, zahacza w pazur, trudzi kocię biało-czarne,
doskonale nieświadome co spoczywa w jego mocy,
nić oparcia w kimś najbliższym, niezastąpionej pomocy.

autor

Sigul

Dodano: 2006-10-10 06:27:08

Ten wiersz przeczytano 504 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie