...klęczę.....stukam...kołaczę.....

Schyłek dnia.....Niebo spiżowe.
Złoty wóz Heliosa stacza się w morze.
W promieniach zachodzącego słońca,
płoną lasy......... Tylko róże
w ogrodzie odurzająco pachną - dłużej.
A wiatr?....Zatrzymał się - skamieniał,
w fałdach powłóczystych szat.
Ile to już dni..........ile to już lat?

Rozkładam na kolanach wymiętą koszulę,
wdycham zapach - miłość , najczulej - tulę.
Kocham - tracę, boleśnie padam - podnoszę,
Boże .... Ciebie błagam - proszę.
Krzyczę tęsknocie "precz"...Lecz,
łzy rękawem ocieram - tulę wspomnienia.
Dlaczego?...Puste me ramiona,
a Ciebie w nich nie ma?

Stoję nad prostopadłą zerwą skalną,
echo milczy.........nie wydaje głosu.
Tam na dnie przepaści dostrzegam
- obraz swego losu.

O Śmierci! Ty jesteś jak barbarzyńca w ogrodzie,
zjawiasz się niespodziewanie
nieprzejednana w swej swobodzie.
Ostrym cięciem - kosisz
najpiękniejsze kwiaty miłości.
Szydzisz, drwisz - upijasz się cierpieniem,
nie pozbawiasz się radości.

A ja?...Idę wśród gwiazd bezdusznej nocy,
ścieram z twarzy resztki złudzeń,
nie szukam już kwiatu paproci.
Lecz biegnę - mleczną drogą do - nieba bram,
uklęknę,zastukam,zakołaczę.
Boże!........Czy przyjmiesz mnie tam?

autor

a-co

Napisany: 2006-05-18 Dodano: 2006-05-18 08:32:39

Ten wiersz przeczytano 799 razy

Oddanych głosów: 47

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie