Kłody

Siedzę zamknięta w pokoju i płaczę nie mogę już słychać tych kłutni więcej
Ale nikt się tym nie przejmuje że ja już nie mam sił na nic
Nikogo to nie interesuje że już nie mogę słuchać ich kłutni mam ochotę najchętniej stąd uciec ale do kąd nie wiem
Uciec tak żeby nie wiedzieli gdzie jestem żeby nikt mnie tam nie znał i mogła tam od nowa ułożyć sobie życie
Nikt by mi nie mówił co mam robić ani że mi współczuje bo to nic nie momaga
Ja nie chce współczucia ja chce spokoju
Spokoju takiego że nikt go mi nie zakłóci ale wiem że taki spokój to moge mnieć dopiero jak odejdę z tego świata
A teraz zamykam się w swoim pokoju i słucham tego wszystkiego
Nie mam już do tego po prostu sił
Uciec jak najdalej stąd i niczym się nie przejmować nie myśleć co będzie jutro tylko raz poczóć się beztrosko tak jak kiedyś jak miałam 5 lat było by wspaniale
Ale wiem że tego nie doczekam się że już zawsze bede miała ciężko wżyciu z jednego piekła wpadne w drugie piekło a spokoju nie znanam nigdy w tym życiu może jak umre to tam ale wątpię w to znam swoje szczęście i wiem że zawsze będę miała kłody pod nogi
ZAWSZE!

autor

Buniaa

Napisany: 2006-10-18 Dodano: 2006-10-18 13:43:46

Ten wiersz przeczytano 491 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie