kłosy rozsiane
"Ut sementem feceris, ita metes"....
Rżnę smutku kłosy ongiś tu rozsiane
Sierpem rwącym się by pracę zacząć
Ciekaw czy godziwą zapłatę dostanę
Powtórnie radość gdzieś z oczu tracąc
Psyche pod ziaren ciężarem ugięta
Zasiew wysokie przynosi zbiory
Radość jest tutaj dawno wyklęta
Resztę wydziobią kruki i wrony
Ziemia po zimie pod zasiew gotowa
Więc worek na plecy będę zarzucać
Ze smutku ziarnami wiecznie od nowa
Gotów by smutek niedługo wymłócać
....jak zasiew czynisz, tak zbierzesz.
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.