Klucz do nieśmiertelności

Od mrozu nam krew w żyłach krzepnie
I serce każdego jest zimne – od bólu ślepnie
Śnieg leży wokół kaplicy tak białej jak sam puch
A zimny wiatr jest dla nas jak zły duch

Wychodzą mężczyźni niosący trumnę drewnianą
Nie mogą upuścić, choć mają pod sobą ziemię szklaną
On nie może jak łzy niewieście na lód opaść
Zamarzające w chwilę po spłynięciu z oka.
I grana jest piękną i smutną melodia -
Na świecie zgasła kolejna pochodnia

Ona wychodzi z oczyma zamkniętymi
Stąpając po ziemi nogami ugiętymi
Zatrzymuje się, pada, nie może podążyć
Nie ma siły już w życiu, serce jej ciąży
Ale chce, lecz nie może się pozbierać
Biały rydwan zdrowia ją zabiera.

Inni idą chować, Ona cierpi wielkie katusze
Dzieci pochowały trumnę z ojcem i jego dusze
Ona znieść nie może, że go nie pochowała,
Że mu ostatnich kroków po śmierci nie dotrzymała,
Lecz tym samym poznała tajemnicę miłości,
Która jest jedynym kluczem do nieśmiertelności.

autor

Francuz

Dodano: 2005-03-10 22:02:50

Ten wiersz przeczytano 830 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie