Kobiecość? Ależ tak! / PROZA

z racji braku polskich znakow i niecheci do kopiowania pojedynczych literek - wklejam cos starego :)

Nigdy, przenigdy nie pomyślałaby o sobie: „feministka”. Była zadowolona ze swojej kobiecości - z wszelkimi jej dobrodziejstwami. Dziękowała naturze za żeński pierwiastek, którego nie traktowała jako dopust. Nigdy nie szukała porównań i odniesień do cech typowo męskich, nie odwoływała się do równości, bądź jej braku w zawiłych społecznych relacjach.
Powtarzała, ze walczyć trzeba wyłacznie o prawa człowieka – niezaleznie od płci.
Lubiła określenia typu: subtelna, delikatna, opiekuńcza, wrażliwa, a nawet: krucha i wiotka. Tak było i tak widocznie być miało. Dostrzegała walory własnej płci, które sprawiały, że pracując w handlu osiągała znacznie lepsze wyniki niż jej koledzy – dziarscy, energiczni młodzi mężczyźni odziani w biel koszul i barwy obowiązkowych krawatów.
Kiedy wchodziła do gabinetów właścicieli dużych firm dystrybucyjnych, ci z początku (po krótkiej lustracji jej kruchej sylwetki i blond fryzury), traktowali ją zrazu grzecznie, ale i protekcjonalnie. Musiała zatem zadbać, by w pierwszym etapie rozmowy koniecznie czymś zaskoczyć, zaintrygować, wywołać zainteresowanie nie branżą, którą reprezentowała, ale nią samą. Musiała przebić się poza ramki stereotypowego postrzegania.. Musiała sprawić, aby kontrahent w wiotkiej blondynie dostrzegł kogoś, kogo nie da się zaszufladkować, przyporządkować do kategorii kobietek - zafascynowanych fatałaszkami, pomadkami do ust, kulinarnymi przepisami i ekonomicznym podejściem do zakupów spożywczych.
Czyniła wszelkie starania, by przedsiębiorcy i menedżerowie dostrzegli w niej potencjalnego partnera w biznesie, partnera, który poza względną atrakcyjnością handlowej oferty, przekona ich o swoim profesjonaliźmie, sumienności i konkretności.. Że zadba nie tylko o swój interes, ale sprawi, że obie strony handlowego układu odniosą z niego namacalne korzyści.
Dziwnym trafem, właściwa kobietom intuicja, pomagała jej dobrać odpowiednie słowa, gesty, mimikę... Kiedy było trzeba, zamieniała się w dobrego słuchacza, potem od niechcenia rzucała najistotniejsze pytania, zdradzające jej wiedzę i fachowość. Nawet długopis „niechcący” wypadał z jej dłoni i wędrował na podłogę dokładnie wówczas, gdy kontrahent obejmował ściśle swój tors, jego palce zaciskały się kurczowo i mowa ciała krzyczała: „jestem cały zamknięty na twoje argumenty, jestem na nie!” I właśnie wtedy... długopis. Mężczyzna szarmancko pochylał się i sięgając po niego, „otwierał” się... A wiotka kobieta już wiedziała, że cel jest na wyciągnięcie ręki – dojdą do porozumienia. Pod kobiecym uśmiechem skrywała satysfakcję: „I’m a winner!”
Nie rezygnując z kobiecości zyskiwała przychylność szefów firm, pracowników, działów zaopatrzenia i sprzedaży. Pomocna w tym była iście kobieca determinacja i mrówcza praca. Wszystko wiodło do oczekiwanych efektów, a te były! Znajdowały odbicie w prowizji i w uznaniu w oczach jej przełożonych, a także w jej własnej samoocenie.
Z uśmiechem wspomina żartobliwe dialogi, które w dzieciństwie wiodła ze swoim ulubionym sąsiadem, który mawiał zaczepnie:
- Królowo, udowodnię ci, że kobieta to nie człowiek – człowiek, to rzeczownik rodzaju męskiego! Krzyknij głośno na ulicy „Człowieku!!!”. Kobiety odwrócą się. Ale tylko z ciekawości.

autor

grusz-ela

Napisany: 2014-07-14 Dodano: 2014-07-14 21:04:29

Ten wiersz przeczytano 2082 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie