Kobieta

Strwożony i otępiały stanąłem,
Spojrzawszy jej w oczy błękitne,
Poznałem w niej kobietę wspaniałą.

Choć nie mogłem, w rozmowę brnąłem,
Odkrywając w niej uzdolnienia wybitne,
Ona wnet odkryła mą twarz pobielałą.

Nie mogłem, związany już byłem,
Lecz jej piękno sprawiło, iż grzechu zachciałem,
Czas ucieka szybko, a ja uciec pragnąłem,

Podmuch wiatru jak bym był pyłem,
Rozwiał me pragnienia…tak wielkie miałem,
Rozsądek wziął górę i jakoś wybrnąłem…

autor

Szefol

Napisany: 2004-09-30 Dodano: 2004-10-02 01:13:43

Ten wiersz przeczytano 529 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie