Kobieta –nocny demon.

Kazda ma w sobie cos z demona.

Była czarodziejką miłości.
Istniała, nie znała litości.
Mężczyznę wodzić na pokuszenie.
By oddać swe ciało- dać mu ukojenie.

Bo w jej wnętrzu szatan odnalazł siedlisko.
Mężczyzna był daleko- gdy spojrzała- był blisko.

Dłonie jej- rozkoszy skarbnica.
Usta pełne, powabne, różowawe lica.
Aksamit włosów przyćmiewał blask w oku.
Bo gdy jasność nastała,
Ona czekała zmroku.

By w rozkoszy zatopić swe spragnione ciało.
By wyć do księżyca.
By krzyczeć że jej mało.

Grzeszyła nocą, bo za dnia być inną.
W pokorze się zatopić, być czystą, niewinną.
Oddać się Bogu, pokutować w duchu.
Czuć skruchę i czekać nocnego wybuchu.

autor

(Zuzanna)

Dodano: 2006-09-04 10:59:04

Ten wiersz przeczytano 1181 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie