Kobieta moich marzeń

Ona, to powód tęsknego cierpienia,
niewiasta spoza granicy istnienia,
jej obraz z pragnień wyśnionych utkałem,
natchnienie z żądzy miłosnej czerpałem.

Kiedy myśl moja tworzyła obrazy,
weną się stała jak diament bez skazy,
lecz pod uwagę nie wzięła jednego,
że szukam piękna wprost idealnego.

Więc ową postać z sennego marzenia,
kreśliła linią mojego pragnienia,
podszeptem zmysłów malując detale,
ciężar talentu rzuciła na szalę.

Efektem, postać pięknem umajona,
w każdym drobiazgu cudem obdarzona,
bo w rzeźbie ciało jak u Wenus zgrabne,
dla źrenic głodnych niezwykle powabne.

Bo gdy pragnienie w zakamarek sięga,
tam gdzie się skryła różowiutka wstęga,
pachnąca kwiatów eteryczną wonią,
to grzeszne myśli rękę z piórem gonią.

I zmysły toną w tym morzu rozkoszy,
nim ranek blady cień marzeń rozproszy,
a świt zapyta, czy to się wydarzy
czy znów wieczorem będę tylko marzyć?

autor

M.N.

Napisany: 2018-12-03 Dodano: 2018-12-03 13:58:14

Ten wiersz przeczytano 3763 razy

Oddanych głosów: 47

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie